Županjevac: „ Zašto Hrvati slave, a Srbi žale “

Svakog 4. avgusta od 1995. godine Hrvati slave svoju pobedu protiv srpskog naroda koji je vekovima naseljavao značajne delove teritorije današnje Republike Hrvatske. Datum 4. avgust je međutim dan tuge i žalosti za sve Srbe. Tokom vojne operacije „Oluja“ u avgustu 1995. godine, teško naoružana hrvatska vojska napala je srpske enklave koje su bile pod zaštitom Ujedinjenih nacija. U operaciji koja je trajala tri dana, oko 230 hiljada Srba bilo je primorano da beži iz svojih domova. Srbi, među kojima je većina bila nevinih seljaka, bežali su ka istoku Bosne i Srbiji u traktorima i kamionima, njihove porodice su čučale u prikolicama pokušavajući da izbegnu bombe i rafale iz mitraljeza hrvatskih aviona.

Kada je Hrvatska proglasila nezavisnost od SFRJ 1991. godine, srpsko stanovništvo Hrvatske, koje je činilo oko 15 odsto stanovništva bilo je duboko ugroženo. Nacionalistička Vlada Hrvatske, koja je došla na vlast u proleće 1990. godine, odmah je počela sa uvođenjem simbola, zastava i grbova, pa čak i valute, koji su se nekada koristili u pronacističkoj Nezavisnoj državi Hrvatskoj, a koju je uspostavio Adolf Hitler, kada je napao Jugoslaviju u aprilu 1941. godine. Tokom četiri godine vladavine pronacističkih hrvatskih ustaša u Nezavisnoj državi Hrvatskoj, od 1941. do 1945. godine, istrebljeno je na stotine hiljade Srba, Jevreja i Roma. Većina nedužnih žrtava bilo je ubijeno u ozloglašenom koncentracionom logoru Jasenovac.

Srbi u Hrvatskoj su se sećali tih vremena i nisu želeli da se ona ponove. Oni nisu želeli da žive u nezavisnoj Hrvatskoj koja je bila nostalgična za ozloglašenim entitetom koji je postojao tokom Drugog svetskog rata. Srbi iz Krajine su živeli u oblastima Like, Banije, Korduna i severne Dalmacije više od tri veka. Oni su tu bili naseljeni od strane Habsburgovaca još u XVI veku, kako bi bili zaštitna zona, pogranična zaštita i snaga koja se suočavala sa Otomanskom imperijom.

Međutim, 4. avgusta 1995. godine, hrvatske snage savetovane  po instrukciji Bila Klintona od  strane penzionisanih generala vojske SAD, otpočele su veliki napad na Srbe iz Krajine. Za samo nekoliko dana hrvatska vojska je bila u Kninu, glavnom gradu Krajine, koji je vekovima bio grad naseljen većinski srpskim stanovništvom. Hrvatska šahovnica se i sada vijori Kninom i  jedva da tamo ima srpskog stanovništva.

Do dana današnjeg ovaj tragični događaji iz avgusta 1995. godine nisu globalno zapamćeni.  U operaciji „Oluja“ ubijeno je skoro 2 hiljade Srba koji se bežali. Preko 230 hiljada Srba pobeglo je sa svojih ognjišta  i većina njih se nikada nije vratila. Hrvatska slavi „Oluju“ i to će ponovo uraditi i ove godine. Srbija i Republika Srpska, srpski entitet u Bosni i Hercegovini neće slaviti. Mi ćemo žaliti za mrtvima i patnjom prognanih.  Hrvatski generali koji su rukovodili operacijom „Oluja“, Ante Gotovina, Ivan Čermak i Mladen Markač su bili optuženi od strane Međunarodnog tribunala za ratne zločine za bivšu Jugoslaviju i osuđeni za zločine koje su počinili tokom operacije, a koji su bili okarakterisani kao „udruženi zločinački poduhvat“ . Međutim, oni su oslobođeni u žalbenom postupku. Pravda za nevine srpske žrtve iz Krajine je nedostižna i ovo je upečatljiv primer duplih standarda i nepravde koja postoji u današnjem svetu. Prema popisu stanovništva iz 1991. godine bilo je 581.663 Srba koji su živeli u Hrvatskoj. Sada ih manje od 200 hiljada i samo mali broj njih živi u Krajini. Prava preostalih Srba u Hrvatskoj se uopšteno ne poštuju. Pravo na upotrebu svog jezika, pisma i kulture se stalno osporava.

Srbija ne poziva i neće pozivati na osvetu ili nove konflikte, zato što iskreno veruje u vrednosti mira, stabilnosti i dobrih susedskih odnosa. Mir je najveća vrednost i Srbi ne odgovaraju na provokacije.  Srbija i Srbi širom sveta dobro pamte patnju, i neće i ne mogu ostati nemi.